Zo lang ik mij kan herinneren heb ik altijd al geschreven. In vriendinnenschriften, schoolkranten en in dagboeken. Op de basisschool mocht ik tijdens het vak Opstel altijd verhaaltjes schrijven in een bepaald thema. Ik kon er lekker mijn fantasie in kwijt. En ik merkte dat ik schrijven erg leuk vond. Mijn interesse voor schrijven groeide op de basisschool. Ik proefde hier de kunst met de pen. Laatst las ik in een van mijn oude schoolschriften. Het verhaal ging over hoe je wereld eruit zal zien als je veertig was. In groep zeven had ik geschreven dat ik waarschijnlijk journaliste was en in Londen woonde. En wie weet komt die voorspelling ooit wel uit!

 

De eerste jaren van de middelbare school hield ik me nog niet echt bezig met mijn vervolg studie. Sommige klasgenoten wisten al wat ze wilden worden: dokter, verpleegkundige, kinderpsychologe etc. In Havo 4 hield ik mijn profielwerkstuk over Asielzoekers. Mijn vriendin en ik waren erg geïnteresseerd in de redenen waarom mensen Asiel aan vroegen. We vonden het erg interessant om hun verhalen te horen. Voor het project hebben we een aantal asielzoekers geïnterviewd. Het was een erg journalistiek werkstuk.

 

Mensen interviewen, feiten checken en een verhaal in elkaar zetten. Ik merkte dat ik deze manier van werken zo leuk vond, dat ik hiermee verder wilde. Toen ik op een opendag in het gebouw rondliep, voelde ik me er meteen thuis. Dat is denk ik heel belangrijk dat je je prettig voelt. Er was een hele fijne sfeer. En ik wist dat het wel goed zat. Daarna volgde de inschrijving en de toelatingstest en voilla hier zit ik dan. Ik ben studente journalistiek!